The blurred edges festival already started a few days ago (but time is an individual sensation of man and not really existent in physics, so we are neither too late nor too early). And lasts until 18.06.2023. In Hamburg. Should we go (it looks interesting) we will of course report. More details you will find here.
I don’t want to write now about Yaeji combining different styles in her music. That she also combines different influences. She certainly does that. She was also introduced at the Boiler Room Concert as a DJ, musician, and designer. She is all of that. But the term “combine” makes us think of demarcations. Of styles perhaps standing finely demarcated from one another. That cultures, professions, and opinions do not influence each other. That is an old, structuralist dream. It still exists (I recently listened to an interview with a modernist philosopher who just missed such a world). But the dream of a modernist philosopher does not matter for reality.
The music plays a role.
Yaeji I discovered rather… by chance. A member of our collective heard her in 2020, but she stayed. Not the combination of styles. But the place that the combination represents. Because I don’t want to sound too philosophical here, it’s the places that are created by the combinations. They are places that we enter culturally, musically, and artistically. And travel from one to the other. And let them have an effect on us. And that’s how Yaeji is. With her first album. More about it: here (external link).
Of course, we can now discuss what role music plays in films. In general.
Of course, directors use it to build up the tension. Or to create a very specific atmosphere. Which doesn’t always work.
But often music is ordered for the film. Or composed by themselves (as in the case of SQÜRL, but that’s a whole other story). In other cases, classical pieces are used. The audience often knows these and so the image is transported with the help of familiar sounds and the audience is… shown.
It is rarer that directors choose experimental music that was not composed for the film. So in the case of György Ligeti. The Free Academy of Arts in Hamburg presented a selection. We were not there. But the thought alone is exciting. And time plays only a subordinate role anyway. More information here (external link):
https://www.akademie-der-kuenste.de/veranstaltungen/gyoergy-ligeti-und-die-filmmusik/
Text ©by Marek Gajdziński
Photos ©by Mariusz Olszewski
We proudly present the first part of the essay by Marek Gajdziński. The second part will follow in some weeks.
We also proudly present photos made by Mariusz Olszewski.
Cała wstecz! Znaczenie tego sformułowania, wyrażające współczesny lęk przed zmianami i tęsknotę za “starymi, dobrymi czasami”, zależy od kierunku, w którym się posuwa. Co? Cokolwiek. Choćby my wszyscy. Czy ludzkość jako całość posuwa się w jakimś konkretnym kierunku?
Zmierzamy ku zagładzie. I w niej ratunek. Paradoksalnie. Bo im większy strach przed globalnym kataklizmem, tym większa szansa, że ktoś wreszcie wpadnie na jakiś rewolucyjny pomysł. I da się to wszystko w ostatniej chwili wyprostować. Powie ktoś, kto mimo wszystko z ufnością patrzy przed siebie. Przyszłości, choć niezbadana, zawsze lepsza niż to, co już było.
Ale pewniej jeszcze możemy się od zagłady uchronić, robiąc mądry krok wstecz. A nawet kilka takich kroków. Ludzkość może wrócić tam, skąd wyszła. Porzucić pochopnie, błędnie poczynione wybory. Przestać pozwalać na pewne zjawiska. Postawić tamę. Albo mur. Powie ktoś, kto woli dawne, sprawdzone rozwiązania. Przeszłość jest lepsza niż przyszłość, bo wiadomo, czego się po niej spodziewać.
I rzeczywiście, obie te tendencje wydają się nami pospołu władać. We wszystkich możliwych dziedzinach życia. Choćby w podróży. Każda podróżna jest rozdarta między pragnieniem dotarcia do celu swojej podróży i powrotu do miejsca, z którego wyruszyła. Bez względu na to, czy i jak bardzo sobie owe pragnienia uświadamia. Dlatego też każda osoba musi, na jakimś etapie podróży, zadać sobie pytanie, skąd, dokąd i po co zmierza. Podobnie jest z nami wszystkimi. Pytamy, ale co z odpowiedzią? Wydawałoby się, że odpowiedzi powinna nam dostarczyć filozofia. Szczególnie jej dziedzina zwana metafizyką. Ale, jak już na tych łamach wykazano, kilka numerów temu, metafizyka jest dziedziną pełną wewnętrznych sprzeczności i tak paradoksalna, że nie wiadomo nawet, czy istnieje. Dlatego filozofowie, którzy nie wkraczają na pola wiary, nie są w stanie udzielić nam odpowiedzi na pytanie, w jakim kierunku się posuwamy. I czy to dobrze, czy źle. Zresztą zostawmy filozofię, kto dziś pamięta, kto rozumie, czym ona jest?
Podobny brak zgody co do podstawowych kierunków zmian widać w dziedzinie ekonomii. Jedni mówią, że trzeba nam coraz większego wzrostu gospodarczego. Drudzy wskazują, że to droga donikąd. Większość ludzi nie wie, co z tym zrobić. Więc na wszelki wypadek się bogacą. Pytanie, co to znaczy? Czy wzbogaconym ludziom rzeczywiście żyje się lepiej? Czy tylko więcej konsumują, męcząc tym siebie i całą resztę? Planetę. A może i wszechświat. Zjadają przy tym własny ogon – konsumują, by zagłuszyć strach przed konsekwencjami konsumowania. Cage napisał kiedyś, że “gdyby Amerykanie urodzili się byli świniami zamiast ludźmi, niczego by to nie zmieniło”. Chodziło mu o to, że Amerykanie stanowią tylko 6 procent ogólnej liczby ludzi na świecie, konsumują zaś dziesięć razy ponad normę, czyli aż 60 procent globalnych zasobów.[1] Napisał to w latach 1960, od tego czasu trochę się zmieniło. Ale nie w sensie takim, że Amerykanie mniej konsumują. Zmiana polega na tym, że do Amerykanów dołączyły kolejne, ustawione w ogonek grupy spragnionych dobrobytu. Najpierw zachodni Europejczycy. Teraz idą inni. To znaczy nie tyle idą, co kupują. Zużywają. Żrą.
Niedawno na pytanie, czy Polacy jedzą coraz więcej mięsa, jakiś ekspert od trendów żywieniowych odpowiedział, że nie, Polacy już od dawna nie jedzą mięsa – oni je żrą. Choć oczywiście nie tyle, co Amerykanie. Bo ci nadal wiodą prym. Cała ludzkość konsumuje w ciągu roku około 350 milionów ton mięsa zwierzęcego. To cztery razy więcej niż w latach 1960. Analiza danych statystycznych wskazuje, że gdyby każdy człowiek potrzebował do życia tyle mięsa, ile zjada przeciętny Amerykanin (czyli 124 kilogramy rocznie), nasza planeta mogłaby wyżywić jedynie dwa i pół miliarda ludzi. A jest nas, wiadomo. A to dlatego, że produkcja mięsa jest nieefektywna, zużywa nieporównywalnie więcej zasobów naturalnych niż produkcja żywności roślinnej. Żeby wyprodukować 1 kilogram warzyw, trzeba zużyć średnio 300 litrów wody. A żeby wyprodukować 1 kilogram wołowiny, 15 i pół tysiąca litrów wody. Czyli ponad 50 razy więcej. Z pola o powierzchni jednego hektara, obsadzonego ziemniakami albo ryżem, mogą się wyżywić rocznie 22 osoby. Gdyby na tym samym hektarze hodować krowy, wyżywiłaby się jedna, w najlepszy razie dwie osoby. (Nad)produkcja mięsa przyczynia się zatem do katastrofy klimatycznej (stanowiąc aż dwie trzecie globalnej emisji ekwiwalentu dwutlenku węgla) i do klęski głodu na świecie – według analityków ONZ, liczba głodujących ludzi wynosi 854 miliony, a 25 tysięcy umiera każdego dnia z powodu głodu.
Wróćmy do pytania, dokąd zmierza ludzkość? Czy posuwa się w jakimś konkretnym kierunku? Jak widać, zdania w tej kwestii są podzielone. Zależą od tego, kto skąd, jak i po co patrzy. I co chce zobaczyć. Wygląda na to, że zamiast wspólnego posuwania się dokądkolwiek, tkwimy w dramatycznym rozdarciu. Rozdarcie owo może odnosić się do całości, ale też do węższych obszarów. Takich jak wybór między autokracją a demokracją. Bandytyzmem a pokojowym modelem współżycia. Starym a nowym porządkiem. Jesteśmy jakby w rozkroku między tymi kierunkami. Niemożność dokonania zgodnego wyboru rodzi napięcie. Napięcie, nierozładowane, powoduje frustrację i pozbawione sensu, ekologicznie katastrofalne konflikty.
Co z tym wszystkim zrobić? Może pójść do kina? To pewnie samo w sobie niewiele zmieni, ale może być krokiem w dobrym kierunku. Pod warunkiem, że pójdziemy do odpowiedniego kina. Na dobry, wartościowy film – a nie tylko po to, by się na chwilę schować w ciemności i poprawić sobie humor. Choćby jeden z tych siedmiu prezentowanych w ramach Konfrontacji Filmowych 2022, w 24 kinach studyjnych w różnych miastach Polski. Pewnie każdy z nich dałby się przyporządkować do któregoś z rodzajów napięcia, aspektów naszego cywilizacyjnego rozdarcia. Wybierzemy tu dwa tylko filmy, bo na więcej nie mamy miejsca. Dlaczego akurat te dwa? Bo lepsze od innych? Niekoniecznie. Chodzi o to, że dwa modele wyborów w nich akurat zaprezentowane ściśle się ze sobą łączą. Jeden podsuwa nam komentarz dotyczący wyboru między porządkiem patriarchalnym a matriarchalnym, drugi odnosi się do wyboru – jeść czy nie jeść mięsa. A jak wykazała Carol Adams, autorka książki Seksualna polityka mięsa (Seksualna albo raczej płciowa – The Sexual Politics of Meat: A Feminist-Vegetarian Critical Theory, 1990), jedzenie mięsa jest ideologicznie uwarunkowane, stanowi zarazem źródło i owoc opresji nie tylko ludzi wobec zwierząt, ale też męskiej części ludzkości wobec żeńskiej.
Część druga wkrótce…
[1] U.S. citizens are six per cent
of world’s population consuming sixty
per cent of world’s resources. Had
Americans been born pigs rather than men,
it would not have been different. (Johne Cage, “Diary: How to improve the World – you will only make matters worse – continued, 1967”, w tegoż A Year from Monday: New Lectures and Writings, Middletown, Connecticut: Wesleyan University Press, 1967, p. 145)
Marek Gajdziński jest pisarzem, dramaturgiem, tłumaczem literatury i nauczycielem. Powieści i opowiadania: Spacer do kresu dnia (Iskry, 1989), Głowa konia (Państwowy Instytut Wydawniczy, 1996), Droga do Indii (Zielona Sowa, 2000). Na podstawie opowiadań Tadeusza Różewicza i Marka Gajdzińskiego w Teatrze Telewizji powstał spektakl Badyle (2020) w reżyserii Andrzeja Barańskiego.
Mariusz Olszewski, ur. w 1961. Absolwent UAM w Poznaniu, obecnie mieszka w Łodzi. Przez lata związany z Galerią Wschodnia w Łodzi. Artysta, wystawy w Polsce, Europie i Nowym Jorku. Współpraca przy filmach dokumentalnych z tematyki sztuki. Twórczość obejmuje poezję konkretną, instalację i fotografię.
Autorski opis jednej z wystaw, zatytułowanej “przestrzeń (nie) obecna // space (not) present”:
uchwycić nieuchwytne
dostrzec niedostrzegalne
usłyszeć niesłyszalne
powiedzieć niewypowiedzialne
nieobecność, a jednocześnie obecność
przestrzeń niepostrzegana, ale odczuwana
widziana zanika powoli
moment, gwałtowny bodziec i znów widziana
kiedy widziana, postrzegana jako chaos,
nieuporządkowany jeszcze porządek zdarzeń doświadczanych i zapominanych
okazja na (ponowne) uporządkowanie albo nieodwracalne odesłanie w niepamięć
Text ©by Marek Gajdziński
Pic ©by Zenvampires Collective
Movie ©by Marek Gajdziński
Date: Unknown.
Locations:
Main actors:
Background: The incident took place in Michael’s house in Norderstedt, a town at the outskirts of Hamburg.
Michael, Eva and Marek were having a good time over the experimental offshoot of shitake mushroom doctored by AI especially for the party. As a result of the trip, all the three participants woke up in the following morning remembering each the same dream. This itself was strongly weird. However, the feeling of something weird going on went outer space high as Eva discovered on her phone the video footage that showed exactly what all the participants of the mushroom party remembered from their shared dream.
Mystery: The film that registers the single dream that features two locations, Králický Sněžník in Czech and Poland and Bukowina Tatrzańska, a town off the Tatra Mountains in Poland. The distance between Snieznik and Hamburg is about 700 kilometres. To get to Bukowina Tatrzańska from Snieznik one must travel another 400 kilometres. The entire distance to cover in this trip both ways would be about 2,200 kilometres. There seems no way in which Eva could travel to Snieznik and to the Tatra Mountains, and then go back to Michael’s house before they all woke up, without anyone noticing it. So, to explain in a rational manner what really happened, especially how the film was recorded, when, where and by whom, seems to be a hard task.
Speculations: No speculations so far. However, you are encouraged to share your intuitions about what could have happened in the comments.
You can watch Marek’s movie here (external link leading you to Vimeo).
No person from the Zenvampires Collective participated in the film or the shooting.
©text and pic by Marek Gajdziński
Why, if she finally manages to find ‘her’ slope, a really good one, with perfect skiing conditions and all, why doesn’t she then miss other slopes? In the sense that she goes down again and again and is always eager to do another round. And when we tell her that come on, let’s better go check what’s happening on other pistes and slopes, because they are probably in good conditions too, maybe even better, perhaps a bit blacker, who knows, she keeps skeptical, refuses. How come, we wonder, that you, usually so restless, so curious, always looking for something new, how come you’re not bored by this repetition? Repetition my ass, she says, what repetition? We stare at her speechless, flabbergasted. You can’t go down the same slope twice, she explains, calmly. Just like you can’t enter the same dragon twice, leave the same opera show, love the same person. Now, the question is, she hears herself saying to us from the distance, as she starts her hundredth round in a row, can you watch the same movie twice?
Let’s film her, someone says, pulling out a phone. Then we’ll see.
by nystada
We proudly present Drones by nystada.
Drone describes a style of music. On the one hand. On the other hand, Drone is also the way someone can see the world through minimalism. Not only music. But also the access to the world. A… Reflection, a meditation. A thought. And maybe much more. The Europeans would speak of metaphysics. But we speak simply of the world of which we are a part. Drones. They must be heard without thoughts, without theories. Then the broad view of the world and of us opens.
nystada is a Hamburg-based artist and electronic musician. He is also a member of the Zenvampires Collective.
Kunst auf Empfehlung. Kann es funktionieren? Die Wirtschaft (oder das, was wir als Wirtschaft bezeichnen) praktiziert seit geraumer Zeit Anstellungen auf Empfehlung. Und sie funktionieren nicht immer.
Die TEARAPART_GALLERY organisiert seit geraumer Zeit wechselnde Ausstellungen, doch die Künstler der aktuellen Gruppenausstellung “Keine Kunst ist auch keine Lösung – Teil FÜNF” wurden… eben… empfohlen.
Die Vernissage findet am 29.04.2023 statt.
Wie findet Ihr die Galerie? Informationen hier (externer Link).
Through metaphysics, we usually understand ideas, theories, and thoughts. Minwen Li shows in her photos that metaphysics is also something tangible. She reduces the term to its original meaning. And shows us the world behind reality. Or next to it. Or reality itself. At the same time, she captures with her camera another aspect that is no less interesting. She shows us that metaphysics, nature, is also mystical. That mysticism lies in the contemplation of nature. Something of which Levy – Bruhl wrote only briefly. Something essential, in my opinion.
We are glad to show you herewith Minwen’s photos. Photos that show a whole world in the simple form of a flower.
The Photos
Haze
The launch of this project began on an ordinary cloudy day in 2021. In addition to taking digital photos, I usually take Polaroid photos. When I was about to go out that day, I found that the flowers in my vase which seemed to be faded reflected on a piece of unused Polaroid photo paper. At that moment, I suddenly felt that the distorted and blurred flowers were so beautiful, and then I took a few photos of the flowers on the Polaroid paper. I simply edited these images and I have the first initial photos of this project. Originally I thought it was just a normal exercise, but after being seen and encouraged by people on social media, I decided to do a series of photos in the same way, and insisted on only shooting the flowers the night before they fade.
The Photographer
Minwen Li
Born in Shaanxi, China in 1997, I started my journey as a student in France in 2017, and later obtained a bachelor degree in information and communication and a master degree in management of cultural institutions.
Although I have never been educated in photography systematically, I have been insisted on catching and recording the details of my emotions as she interacts with myself and the outside world with her small Olympus camera offered by my father in 2019, following my private feelings about beauty.
My main passion focuses on documentary photography, fashion photography, experimental photography and street photography as well. At the moment, I’m working on my personal artistic creation and commercial photography at the same time.
Taking photos with warmth and emotions is my original intention to engage in photography.
Text ©by Marek Gajdziński
Music by Zenvampires Collective (we mixed a Creative Commons Public Domain File)
Pic not by us but ours. In a certain sense. By DALL·E.
Act 1
Can you can-can?
I beg your pardon?
Can you do the can-can?
Can I do what?
Can-can. A dance. Have you seen Orphée aux Enfers?
About orphans? Wasn’t it Les Misérables?
No, about Orpheus. A musical by Offenbach. Orpheus in the Underworld was the title.
And what about it?
There was a piece in it, called “Can-can Infernal”. You know, high kicks, skirts, and petticoats waving, pussy flashing. Can you do that?
No, I can’t. Can you?
Act 2
Can you can a can?
Yes, you can.
No, I mean you. Can you can a can?
Why shouldn’t I?
But can you can a can as a canner can can a can?
No, I cunt.
You cunt?
No, you cunt.
Act 3
It was the galop.
What?
The galop. Not the can-can.
What do you mean? Where?
And it was not a musical. It was an operetta.
Which one?
Orphée aux Enfers.
Was it?
And the piece was called “Galop Infernal” by Offenbach.
Galop?
Yes, the galop. Not the can-can.
Who cares?
©Zenvampires 2022